– Bentz.

– I właśnie to trzeba uczcić.
Zmrużyła oczy, jedząc sałatkę. – Dobrze mówię?
Albo to jego była żona, albo jej sobowtór.
Wracali na górę. Hayes nie mógł się powstrzymać, by nie palnąć Bentzowi wykładu:
Jakby nie otarł się o śmierć.
122
jej ciało przeleciało przez przednią szybę? Ryzykować takie obrażenia? O nie. Nie miała na to
kratki, może rzucić na ciebie zaklęcie.
poprawiała sytuacji. Zażył kilka naraz, popił resztką pełnej fusów porannej kawy. Była
żeby Bentz cierpiał, żeby tracił rozum z rozpaczy.
tego zrobić – spakował do torby broń i nie mógł jej tak po prostu tutaj zostawić.
terminal.
rozrzucone, pozbawione osłony zakrwawionego plastiku. – Nie! – Manipulowała przy pliku
Boże i co teraz? Zastanawiała się, i to nieraz, czy nie odebrać sobie życia. Już nawet

— Rety! Rety! Co za wyzysk! Co za haniebny wyzysk! — zawołał, unosząc w górę swe tłuste ramiona jak człowiek nie posiadający się z oburzenia. — Jak można było zaofiarować tak nędzną sumę osobie o podobnych walorach i takim wykształceniu!
- Naprawdę? Chciałam powiedzieć, że... - zamilkła. Czuła się jak kompletna idiotka. Sama nie wiedziała, co chciała powiedzieć.
Pocałował ją w usta.
- Ty i Liz... jesteście razem? - zapytała po chwili Gloria.
- Santos odchrząknął, popatrzył na nią beznamiętnie.
— Moim zdaniem, powinniśmy panią przeprosić, pani Toller — powiedział Holmes — bowiem pani nam wyjaśniła to, co było dla nas zagadką. Ale oto zbliżają się miejscowy chirurg i pani Rucastle, toteż uważam, Watsonie, że powinniśmy towarzyszyć pannie Hunter w powrotnej drodze do Winchester, wydaje mi się bowiem, że nasze locus standi jest obecnie raczej wątpliwe.
że...
- Nie martw się, ani myślę zbliżać się do kogokolwiek, a szczególnie do niej.
co zrobił źle. Tak, zamknął Alexandrę w piwnicy, żeby jej nie stracić, ale nie powinien był jej
zostawiam tobie, Rose. To ty chcesz wyjść za mąż.
Bryce nie odpowiedział, tylko powędrował spojrzeniem ku Klarze.
Kilka razy był już przesłuchiwany i zdążył serdecznie znienawidzić detektywa Pattersona. Na
- Milordzie? - wtrąciła madame Charbonne.
Zirytowany, zawiedziony, przeczesał włosy palcami. Irytację mógł zrozumieć, ale skąd poczucie zawodu?
Alexandra się uśmiechnęła.